ΣΩΤΗΡΙΑ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ & ΑΛΛΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ

«Ο ¶γιος Αναστάσιος, πατριάρχης Αντιοχείας, διαβεβαιώνει ότι δι’ αποκαλύψεως εγνώσθη εις αυτόν ή των δικαίων εθνικών σωτηρία. Αναφέρει δε ο ίδιος ότι ο σοφός Πλάτων εμφανίσθηκε σε κάποιον ευσεβή μοναχό, ο οποίος τον εξύβριζε για ορισμένες πλάνες του· και ενώ ο μοναχός ήταν ξυπνητός, άκουσε τον ύπατο των φιλοσόφων να τον πληροφορεί ότι δια του Ιησού Χριστού εσώθηκε, γι’ αυτό να μην αμαρτάνει υβρίζοντάς τον»

 (Πηγή: Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, Περί αθανασίας ψυχής και ιερών μνημοσύνων, εκδ. ¶γιος Νικόδημος, Αθήναι 1972, σελ. 110.)

Ίσως κάποιος αναρωτηθεί δύο πράγματα:

1^ον πως είναι δυνατόν να σώθηκε ο Πλάτωνας εφόσον έζησε αρκετούς αιώνες πριν τον  Ιησού Χριστό;

2^ον Πως γίνεται να σώζεται ο Πλάτωνας που δέχονταν και το 12θεο και να μην μπορεί να σωθεί κάποιος σημερινός ειδωλολάτρης που θέλει να πιστεύει σε αυτό;

Οι απαντήσεις είναι απλούστατες:

1^ον Η Ορθόδοξη παράδοση διασώζει πως κατά την «κάθοδο» του Ιησού Χριστού εις τον Άδη, μετά τον Σωματικό Του θάνατο εις την σταύρωση, πίστεψαν και σώθηκαν αρκετοί νεκροί. Ένας από αυτούς ήταν και ο Πλάτων.

2^ον Δεν είναι δυνατόν να σωθεί κάποιος σήμερα που επιθυμεί να παραμείνει παγανιστής και έχει γνωρίσει το Ευαγγέλιο. Αυτό διότι οι π.Χ. Ιουδαίοι κρίθηκαν σύμφωνα με τις 10 εντολές, οι υπόλοιποι του κόσμου Εθνικοί κρίνονται σύμφωνα με την ηθική τους ενώ οι μετά Χριστόν που γνώρισαν τον Ευαγγελικό λόγο θα κριθούν βάση αυτού (Ευαγγελικού Λόγου):

Κατά Μάρκον, Κεφ Ιστ΄ «15 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει. 16 ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται· 17 σημεῖα δὲ τοῖς πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει· ἐν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβαλοῦσι· γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς· 18 ὄφεις ἀροῦσι· κἂν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μὴ αὐτοὺς βλάψει· ἐπὶ ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι, καὶ καλῶς ἕξουσιν. 19 Ὁ μὲν οὖν Κύριος μετὰ τὸ λαλῆσαι αὐτοῖς ἀνελήφθη εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ. 20 ἐκεῖνοι δὲ ἐξελθόντες ἐκήρυξαν πανταχοῦ, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος καὶ τὸν λόγον βεβαιοῦντος διὰ τῶν ἐπακολουθούντων σημείων. ἀμήν.»

Για να κριθεί ένα σημερινός Έλληνας παγανιστής απλά και μόνο για το ήθος του, θα πρέπει να μην έχει ακούσει ή διαβάσει το ευαγγέλιο. Ποιος Έλληνας όμως νεοπαγανιστής τυγχάνει σε τέτοια κατάσταση; Εφόσον οι περισσότεροι όχι μόνο γνωρίζουν τον Ευαγγελικό λόγο, αλλά τον πολεμούν συν τοις άλλοις και επιπροσθέτως δεν παρουσιάζουν, τουλάχιστον μέσα από τα λεγόμενά τους, κάποια ιδιαίτερη ηθική τελείωση.

Οι σημερινοί Εθνικοί της Ελλάδας, ας ζυγίσουν τα πράγματα καλά πριν βιαστούν να πάρουν αποφάσεις αιωνιότητας. Θα είναι σχήμα οξύμωρο ο Πλάτων να σωθεί, που δεν είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τόσο καλά τον Ιησού Χριστό όσο μείς σήμερα και να χαθούν αυτοί ως υποτιθέμενοι συνεχιστές του, απλά και μόνο επειδή από όλα όσα δίδαξε ο Πλάτων, πριν γίνει Χριστιανός, επέλεξαν τον σεβασμό του για το άγαλμα της Άρτεμης εις την Αθήνα.

Του Πλάτωνος και των λοιπών Εθνικών τους δόθηκε μια ευκαιρία από τον Ιησού Χριστό και κάποιοι την έδραξαν, δεν την έχασαν. Ας αδράξουν και οι σημερινοί Εθνικοί την ίδια ευκαιρία αιωνιότητας που τους δίδεται. Και μην νομίσει κανείς πως τίθεται θέμα εξαπατήσεώς τους με δόλο. Το ζήτημα της σωτηρίας του Πλάτωνος καθώς και των λοιπών Εθνικών, τέθηκε πολύ πιο νωρίτερα από την εμφάνιση του νεοπαγανισμού στην Ελλάδα.

ΑΡΧΕΙΟ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΩΝ

  Μια πρωτότυπη εργασία υπέρ των αρχαίων σοφών και πατέρων του αρχαίου και πρωτοχριστιανικού κόσμου δίδεται παρακάτω.

Παρακάτω παρατίθεται η ζωή μέγιστων εκ των φιλοσόφων και λόγιων τόσο της αρχαιότητας, των προχριστιανικών αιώνων όσο και εκείνων των μετέπειτα. Τα παρακάτω λοιπόν εις γνώση εκείνων των αδιάλλακτων που δεν έχουν άλλο επιχείρημα παρά τις λόγιες εκφράσεις και τους ύμνους «περίΔιός».Δικαίωμά τους ασφαλώς, αλλά προς Θεού, μην καταπίνει κανείς χωρίς να μασάει όλα όσα οι Εθνικοί, παραθέτουν, δηλαδή ότι η Ορθοδοξία «σκότωσε» τους φιλοσόφους και την φιλοσοφία, ότι η Ορθοδοξία είναι ανθελληνική, ότι οι φιλόσοφοι είναι Εθνικοί, και ένα σωρό άλλα επιχειρήματα.

Ο γράφων δεν είναι παράλογος να πιστεύει ότι  οι αρχαίοι φιλόσοφοι πίστευαν στον Χριστό, διότι ο Χριστός ακόμη δεν είχε γεννηθεί στην εποχή τους. Αλλά δεν ήταν και όλοι τους «Εθνικοί» με την έννοια που τους δίδεται σήμερα από ορισμένους φανατικούς. Και εις την μεταβατική περίοδο από τον Εθνισμό εις τον Χριστιανισμό χωρίζονται σε Χριστιανούς και μη. Σημαντικό πάντως είναι να προσέξει κανείς πόση Ελληνική φιλοσοφική «παράδοση» επέζησε και άνθισε μέσα στην Ορθοδοξία, ενώ είναι πολύ ρηχό να κοιτά τους αρχαίους φιλοσόφους μόνο ως προς την λατρευόμενη θεότητα Δηλαδή είναι σημαντικό να δει πόσα από αυτά που είπαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι είναι σημερινό βίωμα των Ορθοδόξων Ελλήνων και πόσα βίωμα των παγανιστών.

Οι αρχαίοι φιλόσοφοι όχι μόνο θα αναιρέσουν με τις απόψεις τους ακούσια και εκούσια την Εθνική πίστη αλλά και θα περιέλθουν με την θετική και ορθολογική σκέψη τους σε μεγάλες αλήθειες του μετέπειτα εξ’ αποκαλύψεως Χριστιανισμού. Ακόμη και αν υποθέσει κανείς ότι αντιθέτως ο Χριστιανισμός περιέχει αλήθειες των αρχαίων φιλοσόφων, καθόσον αυτοί υπήρξαν προ του Χριστιανισμού, δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί, κι αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, ότι η Χριστιανική θρησκεία είναι το ίδιο κοντά με το αρχαίο Ελληνικό φιλοσοφικό πνεύμα όσο ισχυρίζεται η Εθνική πίστη.

Αν ακόμη παραδεχθεί κανείς ότι πλείστοι από τους αρχαίους φιλόσοφους είναι θεοσεβούμενοι και δηλαδή είναι Εθνικοί, από την άλλη πρέπει να παραδεχθεί ότι όλοι οι Έλληνες φιλόσοφοι που αναζητούν την αρχή των πάντων, είναι πλήρως αντίθετοι με την Μυθική Θεογονία του Ησίοδου που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Ολύμπιας Θρησκείας. Αυτή η διαπίστωση έχει σαν βαριά συνέπεια το παράλογο της ιδιοποίησης των αρχαίων φιλοσόφων στον χώρο της Εθνικής πίστης. Άλλο θρησκευτική (εσωτερική) πίστη και άλλο επιστημονική περί της φύσης (φιλοσοφική για την εποχή) σκέψη. Η Ορθοδοξία είναι σε αντίθεση με ότι υπήρξε ο παπισμός ανοιχτή στην θετική σκέψη και έρευνα. Εξάλλου η ορθοδοξία ουδέποτε αμφισβήτησε τις επιστημονικές αντιλήψεις περί φυσικών νόμων, κινήσεις πλανητών, ηλιοκεντρικών συστημάτων, κινήσεις πλανητών κ.λ.π. ακόμη και όταν κάποιοι Ορθόδοξοι υποστήριξαν τον γεωκεντρισμό, διότι ασφαλώς στήριζαν τις απόψεις τους σε Έλληνες φιλοσόφους π.χ. Αριστοτέλης και όχι μόνο σε εσφαλμένες εξηγήσεις εδαφίων της Βίβλου. Το μόνο που έθεσε ως αλήθεια η Ορθοδοξία είναι η Θεϊκή υπόσταση του Χριστού και την ιδιότητα του Θεού ως δημιουργού του σύμπαντος ή φιλοσοφικά έθεσε τον Θεό σαν «πρώτο αίτιο» όπως και ο Αριστοτέλης.

Σίγουρα επίσης,  η αποδοχή των θεοτήτων που λάτρευαν διάφοροι αρχαίοι φιλόσοφοι δεν οδηγεί και σε συμφωνία με αυτούς, δηλαδή η λατρεία του Απόλλωνα δεν οδηγεί εις τον Πυθαγορισμό. Από την στιγμή όμως της εμφανίσεως του Χριστού, όπως αναφέρθηκε και άνωθι, υπάρχει διαχωρισμός φιλοσόφων σε χριστιανούς και Εθνικούς.

Άξιο προσοχής δε είναι ότι ουδείς από τους Εθνικούς φιλοσόφους πολέμιους του Χριστού (Κέλσος, Πορφύριος, Ιουλιανός) διαψεύδει ή προσπαθεί να διαψεύσει την ιστορικότητά Του και ουδείς εναντιώνεται ή δεν αποδέχεται τον εξαίρετο χαρακτήρα Του, αλλά οι διαφωνίες αφορούν μόνο δογματικές πεποιθήσεις π.χ. δημιουργία κόσμου και ανάσταση νεκρών.

Παρακάτω θα φανεί λοιπόν το ανυπόστατο της Εθνικής επιχειρηματολογίας που ο καθένας αν σκεφθεί μόνος του, μπορεί να εκφράσει. Δηλαδή η σελίδα θα αποδείξει ότι η Εθνική θρησκεία των Ελλήνων «έκανε» για την εποχή που εμφανίστηκε στους αρχαϊκούς χρόνους των Μυκηναΐων με τα παλάτια αλλά από την εποχή όμως των φιλοσόφων, αρχίζει μια θρησκευτική επανάσταση και ας μην διαφεύγει σε κανέναν αυτό. Αποτελούν αυτοί τους εθνικούς «προφήτες» του ελληνισμού που προσπαθούν να βάλουν το έθνος της εποχής σε θρησκευτική και νέα ηθική τάξη. Οι φιλόσοφοι δεν εκφράζουν οπωσδήποτε Ολύμπιο Εθνισμό αλλά κάτι άλλο, νέο για την εποχή εκείνη. Και μέσα από την ίδια την ιστορία θα φανεί ότι οι «Ολύμπιοι» Εθνικοί της εποχής αντιδράσανε με καταδίκες και εξορίες κάποιες φορές έχοντας ειδικά θρησκευτικά δικαστήρια στην διάθεσή τους όπως αντιδράσανε και οι Ιουδαίοι μαζί με την βοήθεια των Ρωμαίων έναντι του Διδασκάλου μας Ιησού Χριστού † και των Χριστιανών Ελλήνων προγόνων μας, με καύσεις, θηρία, μαρτύρια, καυτά λάδια και φωτιές. Ανάλογα βέβαια έπραξαν αργότερα και χριστιανοί της εξουσίας σαν εκείνους της ιεράς εξέτασης της δύσεως και μερικοί αυτοκράτορες του Βυζαντίου. Η διαφορά μεταξύ των καταδικών φιλοσόφων της αρχαιότητας με τους αιρετικούς στην Δύση και την ανατολή από ορισμένους αυτοκράτορες, έγκειται στο ότι ο φιλόσοφος υπό καταδίκη ήταν ένα άτομο, γεγονός που δύσκολα θα μπορούσε να θέσει την εξουσία υπό κίνδυνο, με εξαίρεση ίσως τους Πυθαγόρειους και τις διδασκαλίες του Σωκράτη προς τους νέους, όπου εκεί υπήρχε επηρεασμός προς μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, την νεολαία. Αντιθέτως οι διωγμοί κατά αιρετικών είχαν να κάνουν με το παιχνίδι της εξουσίας, εφόσον κάθε ομάδα αιρετικών αποτελούσε πολυπληθή ομάδα του αυτοκρατορικού κράτους ή των φέουδων που αμφισβητούσε την εξουσία θέλοντας να ηγηθεί τοπικά ή και οικουμενικά και ετοποθετείτο ως επικυρίαρχος αντικαταστάτης και διάδοχος του εκάστοτε αυτοκράτορα της Ανατολής ή του Πάπα (πολιτική εξουσία) της Ρώμης.

Πρέπει να τονισθεί, ότι παρ’ όλες τις όμορφες σελίδες των νεοΕθνικών και τα καλαίσθητα περιοδικά τους (ας είναι καλά η καλλιτεχνική ικανότητα των προγόνων), παρ’ όλες τις ωραίες μυθολογικές ιστορίες, παρ’ όλες τις επιστημονικές αναφορές και άρθρα τους, ουδείς των νεοεθνικών ομιλάει περί τα δεινά των φιλοσόφων εκ μέρους της «επιστημονικής» κατά τα άλλα θρησκείας τους. Μήπως λοιπόν δεν ήταν στην Ελλάδα όλα τα του Εθνισμού τέλεια; δεν προστάτευαν οι Ολύμπιοι θεοί τις τέχνες και τα γράμματα; σαφώς και τα προστάτευαν άλλα μόνο για όσο καιρό βρίσκονταν στους δικούς τους θρησκευτικούς κόλπους. Στην παρακάτω εργασία θα καταφανούν παραδείγματα φιλοσόφων που ασπάζονταν την αρχαία θρησκεία, αλλά και άλλων που όχι μόνο δεν την ασπάζονταν (βλέπε άθεους - ασεβείς ), όχι μόνο χλεύαζαν τους αρχαίους θεούς, αλλά και μερικών από αυτούς που έγιναν χριστιανοί.

Οι σημερινοί Εθνικοί ποιούν ξανά και σε αυτόν τον τομέα μεροληπτική προπαγάνδα διότι έχουν γεμίσει τα βιβλιοπωλεία και το διαδίκτυο με συγγράμματα μόνο εκείνων των φιλοσόφων που εκφέρονται ενάντια στο Χριστιανισμό και αποκρύπτουν τους φιλόσοφους που ο Εθνισμός καταδίκασε, που κήρυξαν μονοθεΐα, που είχαν αρμονικότατη σχέση με χριστιανούς φιλοσόφους, εκείνους που γέλασαν με την αρχαία θρησκεία και ιδίως εκείνους που υπήρξαν διδάσκαλοι και απολογητές του Χριστιανισμού . Η μισή αλήθεια ως γνωστόν είναι ψέμα.

Δεν δύναται να συγκριθούν οι καταδικαστικές αποφάσεις των αρχαίων Αθηναίων έναντι των φιλοσόφων με την απόφαση του Ιουστινιανού να κλείσει το πανεπιστήμιο Αθηνών. Διότι τις αποφάσεις των Αθηνών παίρνουν τα Δημοκρατικά δικαστήρια* όπου αποφασίζουν 501 άτομα αντιπροσωπευτικότατα των θρησκευτικών τάσεων και δεισιδαιμονιών της εποχής, ενώ εις την Βυζαντινή αυτοκρατορία αποφασίζει, διατάσσει και ευθύνεται ένας, δηλαδή ο αυτοκράτορας και μαζί του ίσως κάποιοι αυλοκόλακες στους οποίους βέβαια δεν μπορεί να αποδοθεί ιστορική ευθύνη χωρίς αποδείξεις. Η απόφαση δε του ενός δεν αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα του βυζαντινού Ορθόδοξου λαού, εν αντιθέσει με εκείνες τις αποφάσεις της αρχαίας Δημοκρατίας των Αθηνών, που αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα του Εθνικού λαού. Είναι λοιπόν άδικο να καταδικάζονται όλοι της Βυζαντινής αυτοκρατορίας Χριστιανοί ως μισαλλόδοξοι εφόσον αποφασίζει ένας από αυτούς, εν αντιθέσει με την αρχαιότητα που αποφασίζουν οι πλείστοι! Θα περίμενε κανείς να γίνεται το αντίθετο. (* Βεβαίως όμως πρέπει να τονιστεί ότι η ύπαρξη δικαστηρίων στην προχριστιανική Αθήνα δίδει μια σαφή έκφραση πολιτισμού και δημοκρατίας σε μια πόλη της πατρίδας μας, που δεν απαντάται πουθενά αλλού εις την υφήλιο εκείνων των εποχών, αλλά ούτε και για αρκετούς αιώνες εκείνων των μετέπειτα.)

Τέλος ο γράφων εύχεται, οι νέο-Εθνικοί οι οποίοι δυστυχώς τις περισσότερες φορές δεν θρησκεύονται αρχαιοελληνικά, αλλά υβρίζουν κατά παράλογο τρόπο τα χριστιανικά θεία με τρόπο ανεπαίσχυντο, λες και τυγχάνουν μη θρησκευτές αλλά απλοί μικρο-αντίχριστοι, να προσανατολιστούν περισσότερο προς το δρόμο της αρετής και της ηθικής άσχετα από το θεό που λατρεύουν, αν λατρεύουν, παρά σε υβριστικές συμπεριφορές προς τα θεία μιας πολύ μεγάλης μερίδας συμπολιτών τους. Συμπεριφορά που όχι μόνο στο Βυζάντιο αλλά ιδίως στην αρχαία Ελλάδα τιμωρούνταν πολύ αυστηρά.